The 100

The 100
Lisanne
Clarke
Octavia
Murphy
Raven
Monty

Sacha
Bellamy
Lincoln
Finn
Jasper
Harper

Bellamy bond het laatste stuk touw om de laatste paal heen, waarmee de omheining van hun "kamp" (voor zover je het zo kan noemen) eindelijk af was. Hij ging weer overeind staan en veegde het zweet van zijn voorhoofd af. Hij keek kort om zich heen, waarbij hij zich verwonderde over de natuur die de aarde te bieden had. Het was werkelijk waar een wonder.

Clarke was bezig met de laatste paar tenten op te bouwen. Het maken van het kamp was tot nu toe zonder al te veel problemen verlopen. Hoe lang zou de rust bewaard blijven? Wat als mensen hongerig worden?

Finn liep op het blonde meisje af, waar hij een zekere interesse voor had gekregen. "Niet slecht toch? Met de voorzieningen die we momenteel hebben.."

Clarke keek op en glimlachte de jongen toe. "Ja we hadden het slechter kunnen treffen."

Finn grijnsde schuin. "Met het gezelschap ook overigens."

Clarke grinnikte. "Daar zal ik nader onderzoek voor moeten doen."

Finn lachte. "Ken jij de rest al een beetje?"

Clarke haalde haar schouders op. "Ik heb nog niet veel mensen gesproken. En jij?"

Finn glimlachte. "Ik kende hier en daar wel al wat mensen, Jasper enzo."

Clarke knikte. "Sommigen ken ik wel van naam en verhalen, maar heb ik nooit echt persoonlijk contact mee gehad."

Finn keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Heb je dan al die jaren zo weinig vrienden gehad?" plaagde hij.

Clarke zuchtte. "Ik had een beste vriend. Totdat..."

Finn keek haar nieuwsgierig aan. "Totdat wat..?"

Clarke schudde haar hoofd. "Niks laat maar, ik ga op zoek naar water en eten." Ze liep weg."

Finn liep achter haar aan. "Clarke?"

Bellamy duwde Finn - niet eens erg hard - een stap achteruit. "Volgens mij bedoelde ze daarmee dat het jou niets aangaat, toch Princess?"

Clarke knikte. "Ik zou het iets subtieler formuleren, maar oké." Ze begon weer te lopen.

Bellamy liep achter haar aan. "Waar ga je naar toe?" vroeg hij, oprecht nieuwsgierig.

Clarke zuchtte. "Zoeken naar eten en water."

Bellamy knikte. "Dat is Murphy ook al aan het doen, maar ik ga wel met je mee."

Clarke haalde haar schouders op. "Vertrouw je me niet?"

Bellamy keek haar aan. "Ik vertrouw de aarde nog niet, dus ik wil niet dat er mensen alleen gaan."

Clarke knikte. "Oké goed punt."

Bellamy glimlachte. "Ik maak alleen maar goede punten."

Clarke keek hem aan. "Bescheiden zoals altijd."